Бид хошигнох үед инээхийг сурдаг уу эсвэл энэ нь төрөлхийн хариу үйлдэл үү?
Энэ бол сэтгэл судлаач профессор Кларенс Лейба өөрийн хүүхдүүдээ туршилтын материал болгон ашиглаж үзлэг шалгалтыг хийжээ.
1933 онд тэрээр анхны хүүхдээ шоолох зуураа инээхгүй байхаар шийджээ.
Тиймээс Леуба өрхийн өдөр тутмын амьдрал нэг онцгой туршилтын хугацааг эс тооцвол бэрхшээлтэй байсан.
Энэ хугацаанд тэрээр хүүгээ маскаар нүүрнийхээ нүүрийг халхлах тул нүүрний хувирал нь нуугдмал байв.
Бүр шуугианыг туршиж үзсэн.
Эхлээд тэр хөнгөхөн, дараа нь илүү эрч хүчтэй болно.
Эхлээд суга, дараа нь хавирга, дараа нь эрүү, хүзүү, өвдөг, хөлөөрөө.
Хатагтай Леуба гулсаж эхлэв
1933 оны 4-р сарын сүүлч хүртэл эхнэр нь бүх протоколыг хадгалсан даруйд бүх зүйл сайн болсон гэж мэдээлж байна.
Хүүгээ угаал үйлдсэнийхээ дараа тэр “Bouncy, bouncy” гэсэн үгсийг ашиглан инээгээд өвдөг дээрээ дээш доошоо чиглүүлж босоод явав.
Туршилт сүйрсэн үү?
Леуба итгэлгүй байв.
Гэвч долоон сарын дараа үр дүнг нь сонсоход ганцхан инээх инээд хүрээд байв.
Хүү нь хошигнож байхдаа баяртайгаар инээлээ.
Инээдтэй байхад инээх нь төрөлхийн хариу үйлдэл юм.
Гэсэн хэдий ч Лейба үүнд сэтгэл хангалуун бус байсан бөгөөд дараагийн хүүхдээ, охинтой болох туршилтыг явуулжээ.
Энэ удаад яг ижил туршилтын журмыг хэрэгжүүлсэн бөгөөд хатагтай Лебеагийн “Bouncy, bouncy” хандлага нь долоон сарын турш буланд байсан бололтой.
Эцэст нь Леуба ижил үр дүнд хүрэв – түүний охин хэзээ ч үзүүлээгүй байсан ч хошигноход аяндаа инээж эхлэв.
Шоглох зөвлөмж
Leuba гэр бүлийн туршилтын туршилт, нүүр царай нь бүгд далд байсангүй. Профессор Леуба бол хамгийн сайн мэргэжилтэн байжээ.
Тэрээр хүүхдүүдийг инээлгэх хамгийн сайн арга бол хавирга, гарны доор зангидах явдал байв.
Сюрпризийн элемент нь хамгийн их хариу үйлдэл үзүүлэхэд чухал үүрэг гүйцэтгэсэн.
Хүүхдүүд нь хуруугаараа чанга чанга чанга чанга чанга чанга чанга чанга хяналт тавьдаг болохыг ажиглав
Reference
Leuba, C. (1941) Tickling and laughter: two genetic studies. Journalof Genetic Psychology.
